Pieter Beens is freelancejournalist en -fotograaf voor binnenlandse en buitenlandse media. Hij is gefascineerd door cultuur, technologie en luchtvaart. Een ogenschijnlijk onlogische combinatie, maar met een gemene deler: de consument. Die kiest, koopt, inspireert en staat aan het begin en einde van de waardeketen -en is bepalend in tijden van crisis en daarbuiten.
Bovenstaand citaat is een korte samenvatting van wie ik ben en wat ik doe. Maar daarmee is niet alles gezegd.
Mijn werk brengt me overal. Bij ondernemers en overheden. Bij ‘disruptors’ en ‘innovators’. Als iets ook maar riekt naar een innovatie of goede vondst, duik ik er graag in. Meestal vallen die zogenaamde ontwrichtende ideeën wel mee. Er is immers niets nieuws onder de zon. Maar soms gaat achter een gelikte pr-campagne wel degelijk een goed verhaal schuil. Of een verhaal dat eigenlijk helemaal niet zo goed is. Over oplichting bijvoorbeeld. Of over een verziekte bedrijfscultuur.
Als freelancejournalist en -fotograaf ben juist naar díe verhalen op zoek. Ik ben geen ‘persmuskiet’, zo’n razende reporter die graag overal vooraan staat en als eerste het nieuws wil brengen. Toegegeven, als eerste iets nieuws brengen geeft een kick. Maar in mijn achterhoofd speelt altijd de vraag ‘Wie dien ik hiermee?’. En dus zoek ik graag verder. Naar goede verhalen, naar verbanden en naar motivaties. Naar wat mensen of organisaties drijft, naar het waarom en het hoe. Opmerkelijk genoeg brengt dat me heel vaak terug bij de consument. Die krijgt namelijk vaak direct of indirect de rekening gepresenteerd -of die nu financieel of materieel is. En vaak is de consument ook de eerste die een transactie in gang zet.
Tegelijkertijd ben ik geen financieel journalist: van kale cijfers gaat mijn hart niet sneller kloppen. Wel van de menselijke kant van het verhaal. Daarom volg ik ‘paper trails’, geen geldsporen.
Opdrachtgevers
Inmiddels kom je m’n werk tegen bij diverse media. Bij het Reformatorisch Dagblad bijvoorbeeld, waar ik bijna wekelijks schrijf over consumenten en cultuur. En waar ik mijn vaste recensierubriek heb in RD Magazine –die vlotte zaterdagglossy die wekelijks in een oplage van vele tienduizenden exemplaren op de mat ploft. Ook verschijnen mijn artikelen in dagblad Trouw. En daarnaast schrijf ik voor Reporters Online, een magazine dat je kunt lezen via bladenkiosk Blendle. Die artikelen verschijnen op hun beurt weer in het Engels, zodat een grote doelgroep ze leest. Ten slotte werk ik ook nog voor diverse tijdschriften, waaronder GezinsGids en Terdege. In mijn artikelen en reportages voor deze opdrachtgevers staan vaak de menselijke verhalen (‘human interest’) centraal.
Ondertussen schuif ik steeds meer op richting de onderzoeksjournalistiek. Want een verhaal écht uitdiepen –me er in vastbijten om zaken voor het voetlicht te brengen– dát is pas echt interessant.
En dan heb je mijn fotografiekant nog. Daar doe ik eigenlijk helemaal niet zo veel mee, al nemen nationale en internationale media ze met zekere regelmaat over. Ik verkoop mijn foto’s vaak bij mijn artikelen. Handig, want zo kan ik een totaalverhaal in woord en beeld aanbieden.
Hoe verdien ik mijn geld?
Een onderwerp opsporen, het spoor volgen, lijntjes uitzetten, interviewen, verifiëren, schrijven, publiceren: een verhaal komt nooit zomaar tot stand. Vaak gaan er heel wat uren zitten in een artikel dat je hooguit 10 minuten leestijd kost. Gelukkig zijn opdrachtgevers bereid om er voor te betalen.
Dat geldt niet voor de artikelen die je op deze website leest: die worden betaald door lezers in Blendle en op basis van donaties. Daarom vind je bij veel artikelen op deze website een donatiemogelijkheid. Elk bedrag is welkom, want daarmee kan ik in mijn levensonderhoud voorzien én nieuwe artikelen schrijven.